Odlazak velikana, Bata Radović - Barjaktar na OI u Rimu, legenda Partizana i OKK Beograda

U četvrtak je u Beogradu preminuo Radovan Bata Radović, legenda Partizana i OKK Beograda, višestruki reprezentativac i barjaktar Jugoslavije na OI u Rimu.

Rođen je 19. januara 1936. godine u Kučevu, u vreme dok mu je porodica bila tamo na službi, inače su živeli u Beogradu.

Početkom rata oca Marka, oficira artiljerca, hapse Nemci, ali beži u partizane i pravi ćeliju u Smederevu da bi opet bio uhapšen 1943, mučen na Banjici i deportovan u Mathauzen. Bata Radović tada odlazi u Loznicu kod rođaka. U međuvremenu pokušali su da mu ubiju majku (u Lugavčini je izbegla četnički nož). Iz Loznice se sa sedam godina seli kod druge tetke u Beograd, jer su mu teču ubili Nemci, a zbog toga što mu je sestra otišla u partizane svi ostali su bili pohapšeni. Tu je dočekao i kraj rata.

Posle rata proveo je šest meseci u Bugarskoj na oporavku, vratio se po povratku oca iz zloglasnog logora. Posle rata proveo je šest meseci u Bugarskoj na oporavku, vratio se po povratku oca iz zloglasnog logora. Kad je otac, inače u posleratnim godinama komandant milicije i inspektor kontrolne komisije kod Kardelja, početkom 1949. zbog Informbiroa prebegao u Rumuniju, vlast je njegovu majku Angelu poslala u zatvor u Požarevcu, pa u Glavnjaču, kasnije i na Goli otok.

Da bi preživeo Bata već sa 13 godina počinje da radi na Dunav gde za nadnicu utovaruje ugalj i kreč. Istovremeno se 1949. upisuje u plivačku sekciju Beogradskog plivačkog kluba, jer se tamo dobijala užina, ponekad i sendvič. Godinu dana kasnije postaje pionirski prvak Beograda u plivanju na 50 metara kraul. Igra i rukomet, u kome je dogurao do reprezentacije Beograda i odbojku u timu Jugoslavija kod trenera Sirotanovića.

Pohađa Petu beogradsku gimnaziju i krajem 1952. godine posmatra trening juniora OKK Beograda koji je vodio Dragan Glišić. Radović je prihvatio njegov poziv da se priključi i praktično sa nepunih 17 godina počeo da trenira košarku u taboru romantičara. U omladinskim selekcijama trenirao ga je i Toša Lazić, a saigrač mu je bio Slobodan Gordić. Treninzima prvog tima priključen je 1954, prvu utakmicu za OKK Beograd odigrao je u sali DIF-a na zimskom turniru da bi već 1955. godine u dresu romantičara igrao u Prvoj Saveznoj ligi pod vođstvom Bore Stankovića. Na 15 utakmica postiže 118 koševa (prosek 7,9 po utakmici) i treći je strelac ekipe.

Na žalost OKK Beograd ispada iz Prve lige i 1956. godine se takmiči u Srpskoj ligi u kojoj Bata dominira. Klonferi su se vratili u Prvu ligu, ali je Bata, od malena navijač Partizana, prešao u tabor crno-belih.

U Partizanu ostaje do 1968. godine, završava igračku karijeru sa 32 godine. Bio je sedam puta prvi strelac crno-belih (najviše u istoriji kluba), dva puta drugi, bio je tri puta drugi strelac Prve savezne lige. Godinama je sa Miškom Bojovićem, Đorđem Milojevićem i Blagojem Jankovićem bio uzdanica Partizana. Trenirali su ga Mirko Marjanović, Aca Nikolić, Boža Munćan, Borislav Ćurčić, Branislav Rajačić i Mile Novaković.

Zaigrao je za reprezentaciju 1955. godine na prijateljskoj utakmici protiv Turske, da bi na Balkanijadi u Rumuniji 1959. osvojio srebrnu medalju. Tom prilikom boravka, posle deset godina, prvi put se sreo sa ocem i u dogovoru sa Ivom Radulovićem, tadašnjim predsednikom OKK Beograda nagovorio ga da se vrati u Jugoslaviju.

Na Mediteranskim igrama u Libanu 1959. okitio se zlatom, igrao je na EP u Turskoj 1959, Olimpijskim igrama u Rimu 1960, Evropskom prvenstvu u Beogradu 1961. kad smo osvojili srebrnu medalju, prvu na velikim takmičenjima. Osvojio je najsjajnije odličja i na Balkanijadi u Istanbulu 1962. Bio je kapiten reprezentacije i uzeo bronzu na MI 1963. u Napulju.

I pored toga što ga je stalno pratila etiketa sina narodnog neprijatelja, bio je predsednik omladine škole, nosilac jugoslovenske zastave na svim velikim takmičenjima, a vrhunac je bio na Olimpijskim igrama u Rimu 1960. godine kada je bio barjaktar naše delegacije.

Za reprezentaciju Jugoslavije je odigrao preko 70 utakmica a poslednju 23. septembra 1965. godine protiv reprezentacije Maroka.

U periodu od 1968. do 1971. bavio se trenerskim pozivom, vodio je juniore Partizana, ženski tim, da bi dve sezone bio i prvi trener seniorskog tima, a zanimljivo je da trenirao i Svetislava Pešića.

Napušta trenerski posao, jer je smatrao da će mu završetak fakulteta obezbediti mnogo bolju i sigurniju budućnost nego košarka.

Radović je bio izvanredan igrač sa savršenom koordinacijom, fizički dominantan u svoje vreme, večiti optimista, borio se beskompromisno.

Uvek je govorio da bi išao istim životnim putem, da ga je košarka naučila najvažnijim stvarima na svetu – „da umeš da izgubiš, ceniš kolektiv i sve saigrače u timu”, što mu je mnogo pomoglo u više nego uspešnoj poslovnoj karijeri.