STADIONU IME PO OLIMPIJSKOM POBEDNIKU IZ RIMA - U čast legendarnog Velimira Sombolca

Gradski stadion u Gradišci od četvrtka, 22. aprila 2021. godine nosi naziv „Velimir Sombolac” u čast i znak uspomene na velikog fudbalera i tvorca čuvene Škole FK Kozara, olimpijskog pobednika iz Rima 1960. godine što je najveći uspeh seniorskog jugoslovenskog reprezentativnog fudbala.

Milenko Pavlović Miler, predsednik Skupštine Grada Gradiška i prvi čovek FK Kozara istakao je da su već duže vremena bila razmišljanja o tome da Gradski stadion ponese ime po Velimiru Sombolcu, obzirom da je on jedini olimpijac iz Gradiške i nosilac najsjajnijeg odličja.

– Smatrali smo da to on i njegova porodica apsolutno zaslužuju, a Gradska uprava i Skupština grada su takođe tog mišljenja, kao i većina naših građana. Na ovaj način našem Velji želimo da odamo dužno poštovanje i na ovaj način ćemo čuvati uspomenu na jednog od najvećih fudbalera koje je imao srpski i jugoslovenski fudbal – istakao je Milenko Pavlović Miler.

On je dodao i to da zdanje stadiona „Velimir Sombolac” nije zadovoljavajuće, da je u lošem građevinskom stanju, ali da se radi na projektu rekonstrukcije i poboljšanja infrastrukture, ali i novih kapaciteta.

Siniša Đurić, aktuelni direktor FK Kozara inače nekadašnji učenik Velimira Sombolca ponosan je na činjenicu što Gradski stadion u njegovom rodnom gradu nosi ime po njegovom nekadašnjem učitelju i velikom čoveku.

– Kada se izgovori ime Velimir Sombolac svi treba da ustanu i stanu mirno. Posebno mi je drago što smo mi, kao rukovodstvo kluba, uspeli u namerama da ideju pretvorimo i u delo i što će ubuduće Gradski stadion u Gradišci nositi ime najvećeg među nama. Ovo je na ponos svih nas, a siguran sam da nas i Veljo negde odozgo, s oblaka, posmatra i šeretski se smeje u znak zahvalnosti. U našim srcima ostaće upamćen večno, a stadion će na njega čuvati večno sećanje – rekao je Siniša Đurić.

Velimir Veljo Sombolac rođen je 27. februara 1939. godine u Donjoj Ljubiji kod Prijedora, s dve godine ostao je bez oca, a potom se porodica Sombolac preselila u Banjaluku. Ponikao je u BSK-u, bio juniorski prvak BiH sa juniorima „romantičara”, a u timu je s njim bio i rođeni brat Pepi, koji je tragično stradao u saobraćajnoj nesreći.

Velji je stariji brat bio uzor, a sa 17 godina prešao je u Borac zajedno sa trenerom Acom Mastalom, koji je tada preuzeo prvi tim crveno-plavih i sa sobom iz BSK-a poveo gotovo celu juniorsku ekipu. Posle dve godine provedene u banjalučkom Borcu (1957-59) otišao je u beogradski Partizan, iako su se za njega interesovali Crvena zvezda i zagrebački Dinamo.

Još dok je nastupao za Borac dobio je poziv za nastup u mladoj jugoslovenskoj reprezentaciji. U Nišu je Jugoslavija igrača protiv Mađara, a bile su planirane sedmodnevne pripreme. Njegovi kvaliteti primećeni su od strane fudbalera Partizana koji su takođe bili na pripremama. Na njihovu preporuku u Niš su došli vodeći ljudi Partizana i na kraju su odlučili da ga dovedu u Partizan iako je po sopstvenom priznanju bio navijač „crveno-belih”, što je nedavno u ispovesti potvrdio i Zoran Smileski, Veljin veliki prijatelj, jedini trener Borca sa evropskim trofejom – Mitropa kupom.

Sombolac je za beogradske “crno-bele” nastupao do 1965. godine i odigrao oko 260 utakmica. U tih pet godina Partizan je četiri puta bio prvak Jugoslavije. Tadašnju čuvenu generaciju činili su, između ostalih: Šoškić, Galić, Jusufi, vasović, Ćurković, Rašović, Vislavski, Bečejac, Primajer, Hasanagić, Kovačević… Godinu dana posle odlaska Sombolca njegova generacija Partizan igrala je čuveno finale Kupa šampiona u Briselu protiv Real Madrida.

Dobre igre u Partizanu primećene su i od strane selektora Aleksandra Tirnanića te članova selektorske komisije Ljubomira Lovrića i Dragomira Nikolića, pa je Sombolac odigrao i pet mečeva za A reprezentaciju. Debitovao je 1. januara 1960. godine u Kazablanki protiv Maroka (5:0) Takođe je deset puta oblačio dres i mlade reprezentacije, a pet puta bio član „B” selekcije Jugoslavije. Bio je akter najveće uspeha našeg reprezentativnog fudbala na Olimpijskim igrama u Rimu 1960. kada je Jugoslavija osvojila zlatnu medalju. U toj reprezentaciji igrali su, između ostalih: Šoškić, Durković, Knez, Kostić, Galić, Matuš, Žanetić, Kozlina, Jusufi, Vidinić, Maravić…

Nakon Partizana prešao je u ljubljansku Olimpiju (1965-70) za koju je odigrao više od 120 utakmica. Bio je to veoma uspešan period ljubljanskih „zmajčeka”. Olimpija je stvarala klub dovodeći pretežno igrače iz Srbije i BiH. Tih godina u ekipi su igrali: Arslanagić, Kapidžić, Smajlović, Šoškić a trener je bio Branko Elzner. U Ljubljani je odslužio i vojni rok. Nakon Olimpije jednu sezonu proveo je u riječkom Orijentu. Nakon završetka igračke karijere vratio se u Banjaluku i Borac, pa je 1973. godine počeo trenersku karijeru u Slogi iz Gornjih Podgradaca. Tu se zadržao jednu godinu a onda ponovo došao u Borac i bio pomoćnik šefu stručnog štaba Borisu Maroviću. Godine 1976. otišao je u Kozaru iz tadašnje Bosanske Gradiške gde je samostalno tri godine vodio ovu ekipu u Republičkoj ligi BiH. Onda se posvetio radu s mlađim kategorijama u Kozari.

Obavljao je veliki broj odgovornih funkcija u fudbalu i sportu, bio je selektor reprezentacije Republike Srpske i koordinator omladinskih selekcija FSRS, jedno vreme i pomoćnik ministra sporta Republike Srpske Milorada Karalića, čuvenog kapitena rukometaša Borca.

Dobitnik nagrade za životno delo „Doktor Milan Jelić” koja se dodeljuje na svečanosti „Dan fudbala Republike Srpske” u organizaciji Sportskog žurnala i FSRS. Preminuo je posle kratke i teške bolesti 22. maja 2016. godine u Gradišci, a od 2017. godine nagrada za najboljeg fudbalera Republike Srpske nosi ime po Velimiru Sombolcu.